Psychopaat psychotype

Het primaire verdedigingsmechanisme van een psychopaat is de drang naar absolute macht. Dit kan constitutioneel zijn of het gevolg van een trauma in de kindertijd. De behoefte aan macht is overheersend. Bij brute psychopaten is er vaak sprake van een verlangen naar perverse seks. Ze hebben een gebrek aan inlevingsvermogen en beschouwen mensen als middelen om te gebruiken. Ook ontbreekt het hen aan het vermogen om zich emotioneel te hechten.

Psychopaten kunnen opscheppen over hun oplichtingspraktijken en overwinningen, vooral wanneer ze denken dat hun luisteraar onder de indruk zal zijn van hun macht. Kwaadaardige grootsheid kenmerkt hen.

Robert Hare, een psycholoog uit New York, beschreef in zijn boek dat één op de 25 mensen aan de top een psychopaat is. Er bestaan bloeddorstige psychopaten, maar ook psychopaten die functioneren als CEO, advocaat, chirurg of hoofd van een militaire dienst.

De kindertijd van een psychopaat is vaak getekend door onzekerheden: verwarrende mengsels van strenge discipline, overdaad en verwaarlozing. Gewelddadige psychopaten groeiden vaak op zonder liefde, bescherming of consistentie. Ze hadden bijvoorbeeld een zwakke, masochistische moeder en een explosieve, gevaarlijke vader, mogelijk met alcoholisme of andere verslavingen. Scheidingen, frequente verhuizingen en verlieservaringen komen vaak voor.

Gewone emoties worden door psychopaten als zwakte gezien. Klinische onderzoeken tonen aan dat in hun gezinnen woorden vooral werden gebruikt om controle uit te oefenen. Een kind kan psychopathische trekken ontwikkelen wanneer er veel materiële zaken worden gegeven, maar geen emotionele aandacht. Zo kan een meisje dure cadeaus krijgen, terwijl niemand geïnteresseerd is in haar innerlijke wereld.

Een antisociale persoonlijkheid heeft zich nooit geïdentificeerd met de ouders of met het menselijke aspect van relaties, en heeft nooit hechting ervaren. Ze ontvingen geen liefde en kunnen die ook niet geven.

Psychopaten die opgroeiden met corrupte, manipulatieve en toegeeflijke ouders als rolmodel hebben soms iets meer hechtingscapaciteit dan zij die volledig verwaarloosd en genegeerd zijn, of bij wie psychopathie genetisch is aangelegd. Dit laatste noemen we primaire psychopathie.

Verschillende studies tonen aan dat kinderen uit een eenoudergezin, die agressie vertonen en waarbij de ouder het kind niet aankan, een verhoogde kans hebben op het ontwikkelen van psychopathie.

Een opvallend kenmerk bij psychopaten is dat ze uit jaloezie juist datgene vernietigen waarnaar ze het meest verlangen. Psychotische psychopaten kunnen zelfs datgene vermoorden wat hen aantrekt. Ze zijn geneigd om alles wat met gevoeligheid en emotie te maken heeft te devalueren.

Een psychopaat bekijkt een psycholoog vanuit zijn eigen projectie: hij denkt dat de psycholoog een roofdier is dat hem wil gebruiken. Door zijn gebrek aan inlevingsvermogen - als iemand die nooit heeft geleerd wat liefde of geliefd zijn betekent - probeert hij te achterhalen vanuit welke intentie de psycholoog hem benadert. Als hij een goed rapport nodig heeft om vrij te komen, zal hij zich voordoen als een aangenaam persoon. Lukt dat niet, dan barst hij uit in woede. Deze woede is een vorm van hechting - als je het zo kunt noemen. Innerlijke kilte en woede vormen de kern van zijn wezen.

Devaluatie is een belangrijk verdedigingsmechanisme bij psychopaten.

Psychopaten die functioneren als politici, chirurgen, CEO’s of hoge militairen zijn veel moeilijker te herkennen dan gewelddadige of criminele psychopaten. Wat hen bindt is het gebrek aan geweten, het ontbreken van verantwoordelijkheidsgevoel, en de neiging om mensen als objecten te zien die gemanipuleerd moeten worden.

Psychopaten kunnen soms verward worden met paranoïde, histrionische of dissociatieve persoonlijkheidstypes. Dit komt door overlappende kenmerken zoals het streven naar macht - zij het om andere redenen - en asociaal gedrag.